INVENTAMOS POESÍAS

Los niños en la Catequesis, inventaron esta poesía dedicada a Nuestra Madre.

O Sol xa saíu

 Enséñame, Señor a decir: ¡Gracias!

gracias en distintos idiomas,

gracias a las distintas personas

pero, sobre todo, Señor,

gracias porque... ¡existes!

Gracias por tu Eucaristía,

gracias por tu Madre,

gracias por todos y cada uno de tus hijos,

mis hermanos,

que día a día colocas junto a mí.

Gracias, en fin, por haberme enseñado

a darte y a dar las gracias.

Junto con todas tus criaturas,

las que te las hayan dado antes que yo

las que no sepan y no contesten a tu amor

o las que ni siquiera se hayan enterado.

Deseo desde ahora que mis palabras

sean simple y sencillamente éstas:

¡Gracias! ¡A todos! ¡A Tí, Señor!

A LENDA DA VIRXE DA CELA

Cando, no século XVI, Henrique VIII, reinaba en Inglaterra, ordenou queimar e destruír todas as estatuas relixiosas no seu país. Algunhas foron lanzadas ao mar, impedindo a súa destrución, surcando entre as ondas a outros lugares.

Naquela época, os mariñeiros de Baredo, baixaban a pescar para atopar comida para a súa familia. Aqueles eran tempos de fame e pobreza.

Unha desas mañás frías, viron algo que brillaba entre as rochas. Súa curiosidade e, ao mesmo tempo, medo ao descoñecido, os moveu ata acercarse sixilosamente e descubrir que se trataba dunha imaxe dunha virxe cun neniño no seu brazo, posiblemente de orixe inglesa. O seu asombro os conmoveu, non estaba danada, despois de estar navegando durante moitos días, tal vez anos.

Deseguida collérona e escondérona nun lugar seguro, "A Cela”, tapada entre feitos e toxos. Correndo, foron a avisarlle a todo o pobo, pois estaban moi emocionados, aparecera unha virxe, a cal xa lle puxeran un nome: “ A Virxe da Cela”.

Un numeroso grupo de veciños, dirixiuse ao lugar onde a ocultaran. Alí decidiron construír unha pequena ermita para renderlle culto. En poucos días, co traballo de moitos deles, remataron a edificación.

En Baredo, non había ningunha igrexa para asistir á misa, nin cemiterio. A xente tiña que dirixirse andando ata Baíña. Non era un camiño curto nin sinxelo. Era necesario facer varias paradas para repoñer forzas ou apagar a sede nos días calorosos do verán. “A Fonte dos Mortos” era un lugar de parada obligada para refrescarse, sobre todo cando levaban as caixas cos cadáveres dunha aldea ata outra. No inverno, cos temporais, nin sequera podían camiñar.

A pesares, de todas estas circunstancias, obrigaron a trasladar a imaxe para Baíña. Habilitaron un carro de bois, para realizar a viaxe. Cando levaban un anaco de camiño, os bois paráronse e foron incapaces de facelos camiñar, probando infinidade de métodos para que andasen.

 

A Virxe da Cela prefería quedarse en Baredo. Así ocorreu, construíron a igrexa actual, rematada no 1812, na que se segue venerando hoxe en día.

Autoría da terceira imaxe: http://gl.wikipedia.org/wiki/Ficheiro:Igrexa_parroquial_de_Santa_Mar%C3%ADa_de_Baredo,_Baiona.jpg